ახ.წ. 945–958: უწყვეტობა ცვლილებების ეპოქაში

მეფე სუმბატ I ტახტზე მე-10 საუკუნის შუა ხანებში ავიდა და 13 წელი იმეფა. ის ადარნასე IV-ის ძე იყო და გამეფების დროისთვის სავარაუდოდ უკვე დინასტიის უხუცესი წევრი გახლდათ. მისი მეფობა სასიცოცხლო ხიდია, რომელიც მამამისის რესტავრაციის პერიოდს მისი ძმისშვილების ოქროს ხანასთან აკავშირებს.

კურაპალატი

წინამორბედების მსგავსად, სუმბატ I ფლობდა კურაპალატის ბიზანტიურ ტიტულს. ეს ტიტული ფაქტობრივად იმ დროის ზესახელმწიფოს მხრიდან ლეგიტიმაციის ბეჭედი იყო. სუმბატის მეფობა გამორჩეულია ტაო-კლარჯეთის სამთავროს სტაბილურობით. მაშინ, როცა დანარჩენი საქართველო (ქართლი, კახეთი, ჰერეთი) ხშირად ქაოსსა და არაბთა თარეშში იყო გახვეული, სუმბატის სამფლობელო ქართული კულტურის უსაფრთხო ნავსაყუდლად რჩებოდა.

ის მნიშვნელოვანია როგორც ბაგრატ II-ის (მომდევნო მეფის) მამა და გამაერთიანებლის, ბაგრატ III-ის პაპა. სუმბატის მიერ დინასტიური ხაზისა და ტერიტორიის შენარჩუნების გარეშე, საქართველოს შემდგომი გაერთიანება შეუძლებელი იქნებოდა.

სამონასტრო ბუმი

სუმბატ I მეფობდა ტაო-კლარჯეთის „სამონასტრო კოლონიზაციის“ პიკზე. წმინდა გრიგოლ ხანძთელის მიერ საუკუნის წინ დაარსებული დიდი ლავრები უკვე მდიდარი, გავლენიანი ინსტიტუტები იყო. სუმბატი მფარველობდა ამ ცენტრებს, რითაც უზრუნველყოფდა ქართული ენისა და ლიტურგიის აყვავებას. ცნობილი შატბერდის სკრიპტორიუმი სწორედ მის დროს მოღვაწეობდა და ქმნიდა სახარებებს, რომლებიც დღეს ეროვნულ საგანძურს წარმოადგენს.