ახ.წ. 937–945: ბიზანტიურ ქსელში ლავირება

მეფე ბაგრატ I, ხშირად ცნობილი მისი ბიზანტიური ტიტულით მაგისტროსი, ტახტზე მისი ძმის, დავით II-ის გარდაცვალების შემდეგ ავიდა. მისი მეფობა ასახავს ქართული ბაგრატიონთა დინასტიის ღრმა ინტეგრაციას ბიზანტიურ პოლიტიკურ სისტემაში. ბაგრატი არ იყო მხოლოდ ქართველი მეფე; ის იყო რომის იმპერიის მაღალი რანგის მოხელე.

ტიტულის ძალა

ბაგრატ I-ს ესმოდა, რომ მე-10 საუკუნეში ლეგიტიმაცია კონსტანტინოპოლიდან მოდიოდა. მან სიამოვნებით მიიღო მაგისტროსის ტიტული, უცხოელებისთვის ხელმისაწვდომი ერთ-ერთი უმაღლესი კარის ღირსება. ამ ტიტულს მოჰყვა ოქრო და გავლენა, რამაც ბაგრატს საშუალება მისცა შეენარჩუნებინა სამეფო კარი ტაო-კლარჯეთში, მიუხედავად აფხაზთა სამეფოს აგრესიული ექსპანსიისა.

ის იყო მმართველი, რომელიც მახვილის ნაცვლად კალმითა და ეტრატებით იბრძოდა. ის ინარჩუნებდა მყიფე ბალანსს, აღიარებდა რა თავისი მეორე ძმის, აშოტ II-ის (კურაპალატის) უზენაესობას, პარალელურად კი საკუთარ ძალაუფლებას აშენებდა. ეს იყო „პოლიარქიის“ ხანა საქართველოში, როცა რამდენიმე ბაგრატიონი უფლისწული სხვადასხვა ტიტულს ფლობდა, მაგრამ ბაგრატ I-მა მოახერხა „ქართველთა მეფის“ ტიტულის თავისი შთამომავლებისთვის შენარჩუნება.

კულტურული რენესანსი ტაოში

ბაგრატ I-ის მჭიდრო კავშირებმა ბიზანტიასთან დააჩქარა ტაო-კლარჯეთის კულტურული აყვავება. რეგიონის სამონასტრო სკოლებმა დაიწყეს ხელნაწერების შექმნა, რომლებიც კონსტანტინოპოლისას უწევდა კონკურენციას. თუმცა მას თავად არ აუგია დიდი ტაძრები, მისმა მშვიდობისა და ბიზანტიური ინტეგრაციის პოლიტიკამ შექმნა ეკონომიკური საფუძველი მომავალი თაობის მასიური სამშენებლო პროექტებისთვის (ოშკი, ხახული).

რჩევა ტურისტებს: არტანუჯის ციხის ნანგრევები (თანამედროვე თურქეთში) ამ პოლიტიკური სამყაროს ცენტრი იყო. მის კლდეებზე დგომისას შეგიძლიათ გადმოხედოთ მიწებს, რომლებიც ბაგრატ I-მა მხოლოდ დიპლომატიური ნებისყოფით შეინარჩუნა.