ახ.წ. 923–937: შიდა დაპირისპირება და აფხაზთა მეფეების ჩრდილი

მეფე დავით II-მ გვირგვინი მამისგან, ადარნასე IV-ისგან მიიღო, მაგრამ ეს ეკლიანი გვირგვინი იყო. თუ ადარნასე დიდი აღმდგენი იყო, დავით II-მ მთელი თავისი მეფობა სამეფოს შენარჩუნებისთვის ბრძოლაში გაატარა გარე აგრესიისა და შიდა განხეთქილების წინააღმდეგ.

დავით II ატარებდა ქართველთა მეფის ტიტულს, მაგრამ რეალურად მისი ძალაუფლება ტაო-კლარჯეთის რეგიონით შემოიფარგლებოდა. ქართლის გული ექსპანსიონისტი აფხაზთა სამეფოს კონტროლის ქვეშ იყო, რომელსაც ძლევამოსილი გიორგი II მართავდა. დავითის მეფობა გადარჩენის პოლიტიკის მაგალითია.

ძმების ომი

დავითის ავტორიტეტი საკუთარ ოჯახშიც კი არ იყო აბსოლუტური. მიუხედავად იმისა, რომ ის სამეფო ტიტულს ფლობდა, ბიზანტიური ტიტული კურაპალატი — რომელსაც უზარმაზარი პრესტიჟი და რომაული ფინანსური მხარდაჭერა ახლდა — მას კი არა, მის ძმას აშოტ II-ს მიენიჭა. ბიზანტიის ამ „გათიშე და იბატონეს“ სტრატეგიამ ქართული მონარქია მნიშვნელოვნად დაასუსტა.

დავით II ფაქტობრივად იყო მეფე დასავლეთის (ბიზანტიის) სრული მხარდაჭერის გარეშე და მუდმივი საფრთხის ქვეშ დასავლეთიდან (აფხაზეთიდან). მიუხედავად ამისა, მან მოახერხა სამეფო ხაზის უწყვეტობის შენარჩუნება, რითაც უზრუნველყო, რომ მეფის ტიტული კვლავ არ გამქრალიყო.

გამძლეობის მემკვიდრეობა

თუმცა ის არ ყოფილა დამპყრობელი, დავით II-ის მნიშვნელობა მის გამძლეობაშია. მან შეინარჩუნა მონარქიის ცეცხლი საქართველოს დაქუცმაცების „ბნელ ხანაში“. მან გააძლიერა სამონასტრო ცხოვრება ტაოში, რადგან ესმოდა, რომ ეკლესია იყო ის ერთადერთი ინსტიტუტი, რომელიც დანაწევრებულ ქართულ მიწებს რეალურად აერთიანებდა.

937 წელს, უძეოდ გარდაცვალების შემდეგ, გვირგვინი მის ძმას, ბაგრატ I-ს გადაეცა, რითაც ბაგრატიონთა მემკვიდრეობის რთული თამაში გაგრძელდა.