ახ.წ. 409–411: დავიწყებული მეფის ხანმოკლე მმართველობა

მეფე მირდატ IV ხშირად მხოლოდ სქოლიოა ხოსროიანთა დინასტიის დიდ საგაში, მაგრამ მისი ხანმოკლე, ორწლიანი მეფობა გადამწყვეტი გარდამავალი წერტილია. ის იყო ცეცხლოვანი მეამბოხის, ფარსმან IV-ის ძმა, თუმცა მას ძმის რევოლუციური სულისკვეთება არ გააჩნდა. მირდატი ტახტზე მოხუცებული ავიდა და მემკვიდრეობით მიიღო სამეფო, რომელიც რომსა და სპარსეთს შორის მუდმივი ჭიდილით იყო დაქანცული.

მატიანეები მის მეფობას ახასიათებენ როგორც „უგულებელყოფის“ პერიოდს. თუ მისმა ძმამ ზოროასტრი ცეცხლთაყვანისმცემლები გააძევა, მირდატმა ვერ შეძლო იმავე სიფხიზლის შენარჩუნება. მან დაუშვა სპარსული გავლენის დაბრუნება სამეფო კარზე, არა ბოროტი განზრახვით, არამედ ალბათ დაღლილობის გამო. ის განასახიერებს იმ სტაგნაციას, რომელიც ხშირად წინ უსწრებს დიდ აღორძინებას.

შეჩერებული სამეფო

მირდატ IV-ს არ აუგია დიადი ციხესიმაგრეები და არ მოუგია გადამწყვეტი ბრძოლები. სანაცვლოდ, ის სტატუს-კვოს შენარჩუნებას ცდილობდა. ის ერიდებოდა სასანიანთა იმპერიის გაღიზიანებას და სავარაუდოდ იხდიდა იმ ხარკს, რომელზეც მისმა ძმამ უარი თქვა. ამან მშვიდობა იყიდა, ოღონდ სუვერენიტეტის ფასად.

თუმცა, მის პასიურობას შედეგი ჰქონდა: ქართულმა ეკლესიამ, რომელსაც სამეფო დაცვა სჭირდებოდა კარგად დაფინანსებული ზოროასტრი მისიონერების წინააღმდეგ, თავი მიტოვებულად იგრძნო. მისი სიკვდილი 411 წელს არ ყოფილა ტრაგედია; ეს უფრო აღიქმებოდა როგორც შესაძლებლობა ახალი, უფრო ენერგიული თაობისთვის, რომ საჭესთან დამდგარიყო.